Altına olan sevgimiz ve düşkünlüğümüz bizi diğer toplumlardan ayıran bir özelliktir.
Hanımlarımız altını takı olarak kullanmayı sever. Bunun yanı sıra belli bir süre kullandıkları bu takıları yenilemek de isterler. Ya birbirleri arasında değiş tokuş yaparlar ya da yeni bir altın takının yarattığı heyecanla kuyumcunun yolunu tutarlar. Zor günlerin de kurtarıcısıdır altın... Kişisel veya ailevi ihtiyaçların acil çözümlerinde mevcut takılar ilk başvurulan can simidi olur.
İşte tüm bu kullanım opsiyonları, takı olarak üretilen mamullerde işçiliğin önemini karşımıza çıkarır.
İşçilikten kastettiğimiz, saf altının, takı olarak satın alabileceğimiz şekle dönüştüğü ana kadar geçirdiği serüvendir. Emekleri ile değer katan sanatkarların ellerinden, vitrin önlerinde satışa hazır gelene kadarki süreçlerinde oluşan takı maliyetleri, bizlere işçilik adı altında sunulur.
İşçilik maliyetleri, altının fiziki değeri dışındaki maliyetler olduğundan geri dönüşüm esnasında hepsi geçersiz hale gelir ve elimizde sadece takının altın değeri kalır.
Satın almış olduğumuz 22, 21, 18, 14, 10 ve 8 ayar tüm ürünler işçilikli ürünlerdir. Bu ürünlerin geri satışında, mutlak suretle işçilik miktarları göz ardı edilir ve sadece altın değerleri ile hesap yapılır. Bu nedenle ürünü, satın almış olduğumuz değerle karşılaştırdığımızda maddi bir kaybımız söz konusu olur.
İşçilik miktarları ürünlere ve ayarlara göre farklılık göstermekle beraber, en düşük işçilik miktarı 22 ayar ürünlerdedir.
İşçilik olmayan tek altın 24 ayar olanlardır. Sadece günlük kura bağlı olarak alım ve satım arasında küçük bir kur farkı bulunur. 24 ayar altın ürünleri arasında yer alan çekili altın, külçe altın ve farklı gramajlarda satılan gram altınlar da bu gruba dahildir.
